Een oud liedje uit een poëziealbum. Standaard, haast clichématig, maar gaat dat hier ook niet op? Herinneringen aan wie je "ontnomen" zijn. En als de grote groep van "je" er niet meer is, wie weet dan nog van 40/45, van 3000 joden, van honger, van dood en verderf. Staan we er wel bij stil om het door te geven?
De handen aan de Herenweg in Groningen is een lang traject geweest. In het verhaal wordt verteld dat er zeven jaar aan gewerkt is. Zes handen die de onmacht van de slachtoffers weergeven, een vuist gebald. Vertellen we het door?
